In Nederland vloggen, bloggen, twitteren en snapchatten we over make-up, games of maken we pranks. Allemaal onschuldig en het enige waar je je zorgen over hoeft te maken is of er niemand gewond raakt, je geen boete krijgt en of je sponsor wel genoeg kliks krijgt. In sommige landen is dat heel anders. Er is oorlog, of de overheid wil niet dat mensen gehoord worden. Soms wil een overheid niet eens dat mensen zelf mobiel internet hebben en is een openbare computer op een gecontroleerde plek de enige manier om online te gaan…
Raif Badawi, Saudi Arabië
Raif Badawi (1984) gaf een tegengeluid in Saoedi-Arabië. Hij richtte een blog op omdat hij zich uit wilde spreken tegen de schending van mensenrechten in zijn land. Ook vond hij moslims, christenen, joden en atheïsten gelijkwaardig aan elkaar. Dit viel in slechte aarde bij het koningshuis en de islamitische autoriteiten. Hij werd opgepakt en kreeg van de rechter 1000 zweepslagen, 10 jaar cel en 226.000 euro boete. Over zijn ervaringen schreef Raif een boek met de titel: 1000 zweepslagen: waarom ik zeg wat ik denk. Raif kreeg in 2015 de Sacharovprijs voor de vrijheid van denken van de Europese Unie, een prijs die Nelson Mandela ooit ook kreeg.
Bana al-Abed, Syrië
Bij de belegering van Aleppo, eind 2016, kwam er in de oceaan van Tweets ineens een schreeuw om hulp van de zevenjarige Bana al-Abed. Zij kreeg binnen korte tijd enorm veel volgers. Het was vooral haar moeder Fatemah die de tweets uit haar naam maakte om aandacht te vragen voor de situatie daar. Syrië is momenteel een gebied waar de hele wereld zijn onenigheden uit vecht. De situatie is nu zo complex dat je waarschijnlijk al lang niet meer weet wat nu goed of slecht is. Maar je weet zeker dat, zoals altijd, gewone mensen het slachtoffer zij. Zij verdienen het om gehoord te worden.
Volg Bana en haar moeder op twitter.com/alabedbana
Digitale onvrijheid wereldwijd
Internet is voor mensen een middel om hun stem te laten horen aan vele anderen. Dit zien onderdrukkende regeringen ook en soms doen ze er alles aan om mensen te belemmeren met elkaar in contact te komen. In deze landen zijn journalisten het allerminst vrij om te zeggen wat er mis is én is internet aan banden gelegd of soms zelfs helemaal niet beschikbaar.
1: Eritrea
2: Noord-Korea
3: Saudi-Arabië
4: Ethiopië
5: Azerbeidzjan
6: Vietnam
7: Iran
8: China
9: Myanmar
10: Cuba