In de jaren zestig kwam meer aandacht voor de zogenaamde langetermijngevolgen van de oorlog. Het besef drong door dat veel mensen nog dagelijks kampten met de psychische gevolgen van hun verschrikkelijke oorlogservaringen. Doorslaggevend voor het doorbreken van het zwijgen was de grote publieke discussie over de ‘Drie van Breda’. In 1972 pleitte minister Van Agt voor de vrijlating van deze oorlogsmisdadigers. Dit voorstel zorgde ervoor dat er zowel binnen families als in de maatschappij gesproken werd: het maakte een storm van protesten los die voornamelijk gingen over de psychische gevolgen van de oorlog. Kort daarna werd op de televisie ‘Begrijpt u nu waarom ik huil’ vertoond, een documentaire over de psychotherapeutische behandeling van een voormalig concentratiekampgevangene. Deze publieke discussies zorgde ervoor dat de doorwerking van oorlog nu ook erkend werd.